O WDZIĘCZNOŚCI TRZY RAZY

 Dziś przypada 25 Dzień Papieski, a czytania mówią o uzdrowieniach. Trąd to bardzo groźna choroba ciała, jest też symbolem jeszcze groźniejszych chorób duszy. Święty Jan Paweł II – w ostatnich latach życia – doświadczył wielkiej niemocy i chorób ciała, lecz wszyscy podziwialiśmy moc jego ducha. Ten, który głosił prymat ducha nad materią, zaświadczył o nim swym życiem i umieraniem.
Biblijni chorzy szukają uzdrowienia: Syryjczyk Naaman na słowo Elizeusza zanurza się w wodach Jordanu, trędowaci z Ewangelii na słowa Jezusa udają się do kapłanów, by oni, stwierdziwszy uzdrowienie, pozwolili im wrócić do życia w społeczności.
Elizeusz nie przyjął od Naamana darów materialnych jako podziękowania za uzdrowienie. W ten sposób wzbudził w nim pragnienie uwielbienia Boga – faktycznego sprawcy cudu. 10 trędowatych z Ewangelii także doznało uzdrowienia. Jednak tylko jeden, Samarytanin – obcokrajowiec – wrócił do Jezusa, oddał Bogu cześć i okazał wdzięczność, tak jak wódz syryjski. 
Bogu nie jest obojętny los żadnego narodu ani żadnego człowieka. Nie jest Mu obojętna nasza trudna codzienność. Święty Jan Paweł II słowem i świadectwem życia uczył, że Bóg jest bogaty w miłosierdzie; zachęcał, byśmy Mu ofiarowali cierpienie, by ono miało sens; ukazywał, że warto iść za blaskiem prawdy i zwracał uwagę na znaczenie słów „Totus Tuus” – cały Twój, które odnosił do Maryi.
Minęło 20 lat, od kiedy św. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca. Co zrobiłem, by poznać Jego nauczanie? Jak wcielam je w życie, aby okazać Bogu swą wdzięczność za dar tego pontyfikatu?

Anastazja Seul

ŚW. JAN PAWEŁ II – PROROK NADZIEI

Fragment Listu pasterskiego Konferencji Episkopatu Polski

zapowiadający ogólnopolskie obchody XXV Dnia Papieskiego,

na niedzielę 5 października 2025 r.

Głosząc nadzieję, która ma swoje źródło w Chrystusie, św. Jan Paweł II czynił to w powiązaniu z posłannictwem całego Kościoła, który jest znakiem nadziei dla świata. Kiedy człowiek kocha i kiedy jest kochany, odkrywa powody, aby nadziei nie tracić. Jej źródło bije w małżeństwach, rodzinach, parafiach i wspólnotach formacyjnych.

 W Kościele przekazywane jest świadectwo o wydarzeniach zbawczych – męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, które wiążą się obietnicą pełni życia w Bogu. Tym samym źródłem chrześcijańskiej nadziei jest doświadczenie Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty, a także wiara w życie wieczne. Nadzieja zawsze dotyczy przyszłości, ale nadzieja chrześcijańska, w odróżnieniu od nadziei świeckiej, dotyczy także przyszłości wiecznej. Świat nie jest zdolny wyzwolić człowieka od cierpienia – pisał w Przekroczyć próg nadziei św. Jan Paweł II –  nie jest w szczególności zdolny wyzwolić go od śmierci. Nieśmiertelność nie należy do tego świata. Ona może tylko przyjść do człowieka od Boga. Wiara w życie wieczne była i jest źródłem męstwa dla męczenników, którzy wciąż w wielu zakątkach świata oddają życie za wiarę w Jezusa. Także dla nas jest umocnieniem w obliczu niezrozumienia, odrzucenia czy marginalizacji z powodu wierności Ewangelii. Jest pociechą w chwili cierpienia i straty najbliższej osoby.

Nadzieja rodzi się z modlitwy. Żył nią na co dzień św. Jan Paweł II, dlatego dzielił się tym, że radość i nadzieja, a zarazem smutek i trwoga ludzi współczesnych są przedmiotem modlitwy Papieża (Przekroczyć próg nadziei). Szczególnie modlitwa uwielbienia prowadzi nas do odkrycia, że Bóg jest zawsze przy nas obecny, a  nasze życie jest „w Jego rękach”. W modlitwie dziękczynienia, która jest istotą Eucharystii, wracamy do działania Boga w historii świata i w naszym życiu, budząc w sobie nadzieję, że nie pozostawi nas samych także wobec nowych zagrożeń i wyzwań. Ufna modlitwa otwiera nas na działanie Ducha Świętego, który jest naszym Pocieszycielem i Obrońcą (por. J 14,15-17). Broni nas przede wszystkim przed nami samymi. Gdy tracimy nadzieję nie potrafimy pokochać siebie i innych. A gdy wtedy przytłacza nas grzech, przypomina, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Boga, który nieustannie pragnie odpuścić nam nasze winy.

Nadzieja
Choć nie jest nadzieja największą z cnót boskich,
to blask jej mocniejszy od mocy ciemności.
Bo ona rozkwita wśród ruin i zgliszczy
i sens ukazuje, gdy wiarę ból niszczy.

Gdy trwoga ogarnia,
bądź przy mnie nadziejo.
Bym nie zdradził Boga, kochał Jego dzieło.
Bądź przy mnie, sił dodaj, zwątpienia oddalaj.
Zbawienia cud ukaż, bym duszy nie skalał.

Szczęśliwy jest człowiek, co w Bogu ma ufność.
Niegroźna mu zdrada, niegroźna ludzka złość.
Wiarą i miłością wielbi Ciebie Boże,
bo Twoja nadzieja zawieść go nie może.

Nadzieję światu nieść
Światu nadziei potrzeba,
co smutek zwycięża wokół.
Wiary dającej smak nieba,
co sens przywraca i pokój.

Wiaro, nadaj życia sens,
tym, co nadzieję zgubili.
By ich nie zawiódł życia kres
i miłością zawsze żyli.

Świat dziś miłości spragniony,
tej, co szczęście daje i siłę.
Jezu, mym grzechem zraniony,
daj mi nadzieję, bo ginę!

Ks. Stanisław Jasionek