Grupy parafialne
PARAFIALNA RADA DUSZPASTERSKA
Ze Statutu Parafialnej Rady Duszpasterskiej w Archidiecezji Częstochowskiej
1. Parafialna Rada Duszpasterska (PRD) stanowi, zgodnie z kan. 536 KPK, ciało doradcze, które pod kierownictwem proboszcza parafii – w ramach ustawodawstwa diecezjalnego – pomaga wyłącznie w działalności duszpasterskiej danej wspólnoty parafialnej.
2. Realizując powyższe zadanie, PRD pomaga w organizacji kultu Bożego, uczestniczy w opracowaniu rocznego planu duszpasterskiego, animuje działalność grup duszpasterstwa specjalistycznego, wspiera prowadzone dzieła apostolatu w parafii, inspiruje działalność charytatywną, troszczy się o podejmowanie inicjatyw duszpasterskich uwzględniających zachodzące przemiany społeczno-kulturowe.
3. W skład PRD wchodzą trzy grupy członków: z urzędu, mianowani przez proboszcza parafii oraz wybrani przez parafian (w sumie maksymalnie 25 osób). Liczba członków PRD pochodzących z wyboru dokonanego przez wspólnotę wiernych nie może być mniejsza od liczby członków mianowanych przez proboszcza.
3.1. Członkami PRD mogą być jedynie praktykujący katolicy, którzy przyjęli sakrament bierzmowania i są znani z nienagannych postaw moralnych.
3.2. Z urzędu należą do PRD:
3.2.1. Proboszcz, pełniący równocześnie funkcję przewodniczącego PRD,
3.2.2. Księża wikariusze, którzy pracują w danej parafii,
3.2.3. Delegatka sióstr zakonnych zatrudnionych w danej parafii,
3.2.4. Przedstawiciele osób świeckich zatrudnionych w pracy duszpasterskiej w parafii (reprezentant katechetów, organista, kościelny itp.).
3.3. Z mianowania proboszcza do PRD należą:
3.3.1. Przedstawiciele ruchów, wspólnot modlitewnych, nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii i stowarzyszeń katolickich działających w danej parafii.
3.3.2. Przedstawiciele poszczególnych grup wymienieni w p. 3. 3.1 zostają wyłonieni w wyniku wzajemnej konsultacji między członkami danej grupy. Wśród nich powinni być także przedstawiciele młodzieży.
Służba liturgiczna ołtarza
.
Liturgiczne życie naszej parafii koncentruje się w świątyni.
To tutaj ma miejsce sprawowanie sakramentów i sakramentaliów.
Wszystkim modlitwom i nabożeństwom przewodniczą kapłani.
Przy ołtarzu można zobaczyć kogoś jeszcze.
Są to: szafarze Eucharystii, ministranci i lektorzy, którzy usługują przy sprawowaniu nabożeństw.
Rolą szafarzy Eucharystii jest pomoc kapłanom w udzielaniu Komunii św. podczas Mszy św. niedzielnych, jak również zanoszenie Komunii św. do domów chorym i niepełnosprawnym po niedzielnej Mszy św.
Nadzwyczajni Szafarze Komunii świętej
Jan Rydz
Dr Marek Kubara
Kazimierz Świeżak
Rolą ministrantów i lektorów jest przenoszenie różnego rodzaju sprzętów liturgicznych,
dawanie znaków dzwonkami i gongiem o przebiegu określonej czynności liturgicznej,
czytanie Słowa Bożego, niesienie Krzyża i światła Chrystusa w procesji.
Przebieg celebracji liturgicznych, zwłaszcza przy większych świętach i uroczystościach,
jest dość skomplikowany. Rola pełniących służbę przy ołtarzu jest więc nieoceniona.
Lektorzy:
Jakub Pilarek, Kamil Jaworski, Jakub Klimas, Paweł Pundyk, Franciszek Tyras, Wojciech Woszczyna, Jonasz Janeczek, Kajetan Janeczek, Antoni Klimas, Józef Pundyk, Tomasz Filecki, Filip Pałka, Mateusz Rymkiewicz, Mateusz Rymkiewicz, Mikołaj Tutaj, Igor Szczepańczyk, Michał Banaszczyk
Ministranci:
Tomasz Klimas, Jakub Baliński, Franciszek Makarowski
Kandydatci:
Ich spotkania formacyjne odbywają się w każdą sobotę o godz. 09.30
Na zbiórkach, oprócz doskonalenia służby przy ołtarzu, chłopcy rozwijają swoje pasje.
Wśród nich na pierwszym miejscu jest oczywiście piłka nożna.
Swoich możliwości próbują także w grze w ping ponga.
Opiekunem grupy jest ks. Daniel Kusa
Bliskość Boga daje chłopcom szansę duchowego wzrostu.
Przebywanie zaś w grupie rówieśniczej jest dobrą okazją dla rozwoju dziecka.
Uczy współpracy, zaradności, odpowiedzialności oraz podnosi poziom kultury osobistej.
Otoczmy modlitwą i życzliwością wszystkich naszych ministrantów i lektorów,
Niech Pan Bóg, któremu dzielnie służą przy Jego ołtarzu,
zawsze obdarza ich swoim błogosławieństwem,
Maryja uczy miłości służebnej, a święci patronowie wspierają.
♦♦♦
Termin łaciński ministrare oznacza „służyć, pomagać”.
Ministrant jest tym, który NIESIE ZNAKI.
Ministrant niesie pewne określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne.
Są to przedmioty, które dla liturgii mają szczególne znaczenie - mają ludziom
wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.
Ministrant powinien sam być ZNAKIEM.
Ministrant przez służenie wskazuje, że każde nabożeństwo liturgiczne
sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana,
lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych!
Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii"
to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją, czynnie się w niej angażując!
♦
Stopnie posługi ministranckiej
Kandydat
Ten, kto dopiero poznaje elementy służby przy ołtarzu.
Ministrant
Ten, kto został pobłogosławiony do pełnienia funkcji ministranta.
Lektor
Ministrant pobłogosławiony do czytania słowa Bożego podczas liturgii,
odczytuje lekcje z Pisma Świętego, odczytuje wezwania Modlitwy Powszechnej,
za zgodą celebransa może odczytać lub zaśpiewać psalm.
Ceremoniarz
Ten, kto odpowiada za przygotowanie i poprawny przebieg Liturgii.
W przypadku braku ministrantów o niższym stopniu,
ich obowiązki przejmuje lektor bądź ceremoniarz.
Strój liturgiczny
komża z pelerynką ♦ alba z krzyżykiem i paskiem (dla lektorów i ceremoniarzy)
.
.
Wspólnota Żywego Różańca
Proszę ...weźcie znów ufnie do rąk koronkę różańca,
odkrywając ją na nowo w świetle Pisma Świętego,
w harmonii z liturgią, w kontekście codziennego życia.
św. Jan Paweł II
*
W naszej parafii istnieje 16 dwudziestoosobowych Róż Różańcowych.
Każda z osób tworzących Różę zobowiązywała się
do odmawiania codziennie jednego z dziesiątków różańca.
Każdą Różą kieruje zelatorka.
*
Patronką Róż jest Matka Boska Łaskawa
Zelatorem Parafialnego Koła Różańcowego jest Tadeusz Woźniak
Opiekunem Koła Różańcowego jest proboszcz - ks. Stanisław Jasionek
1. Róża św. Józefa - zelator: Tadeusz Woźniak
2. Róża Matki Bożej Różańcowej - zelatorka: Irena Nowak
3. Róża Matki Bożej Fatimskiej - zelatorka: Krystyna Górnicka
4. Róża Matki Bożej Nieustającej pomocy - zelatorka: Karolina Szleper
5. Róża Matki Bożej Częstochowskiej - zelatorka Wiesława Gieniec
6. Róża św. Faustyny - zelatorka: Ewa Rydz
7. Róża św. Pierwszych Polskich Męczenników - zelatorka: Alicja Kowalska
8. Róża św. Maksymiliana Kolbe - zelatorka: Janina Siwek
9. Róża św. Franciszka z Asyżu - zelatorka: Maria Stolarska
10. Róża św. Małgorzaty Marii Alacogue - zelatorka: Zofia Machalska
11. Róża św. Teresy od Dzieciątka Jezus - zelatorka: Jadwiga Parzych
12. Róża św. Andrzeja Boboli - zelatorka: Krystyna Machnik
13. Róża św. Pierwszych Męczenników Polski - zelatorka: Krystyna Koćwin
14. Róża św. Wojciecha - zelatorka: Irena Piaszczyk
15. Róża św. Stanisława BM - zelatorka: Krystyna Machnik
16. Róża Bractwa Świętego Szkaplerza
*
Członkowie uczestniczą we wszystkich uroczystościach kościelnych, troszczą się o czystość w świątyni,
zamawiają Msze święte w intencji żywych i zmarłych członków wspólnoty.
.
BRACTWO CZCICIELI MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
Bractwo Czcicieli Miłosierdzia Bożego jest wspólnotą, w której duchowni i świeccy, za wspólny przedmiot swej czci obrali sobie przymiot Miłosierdzia Bożego i w Nim złożyli swą osobistą i wspólnotową nadzieję.
Jako grupa modlitewna, apostolska oraz charytatywna - wspólnota włącza się w duszpasterską oraz charytatywną działalność parafii świetych Pierwszych Męczenników Polski.
Celem Bractwa jest głosić Prawdę o Bożym Miłosierdziu wszystkim bliźnim we własnej parafii i poza nią.
Przez szczególny kult dla Miłosierdzia Bożego członkowie Bractwa dążą do osiągnięcia stanu trwałego, osobistego, całkowitego zawierzenia się Chrystusowi Królowi Miłosierdzia, jako swemu Panu, do ożywienia przez to doskonalszego życia i wytrwania w tym stanie zawierzenia aż do śmierci.
BRACTWO SZKAPLERZA ŚWIĘTEGO
Inicjatywę założenia Bractwa Szkaplerza Świętego podjął pierwszy proboszcz naszej parafii - ks. prałat Andrzej Filipecki. Po uzyskaniu stosownych wymagań ks. Arcybiskup Stanisław Nowak erygował Bractwo Szkaplerza Świętego.
Członkowie Bractwa noszą Szkaplerz św., czcząc Maryję z synowskim oddaniem. Mają obowiązek uczestnictwa w spotkaniach formacyjnych, które odbywają się dnia 16-go każdego miesiąca. Rozpoczynają się one Mszą św. a po niej następuje konferencja formacyjna zakończona modlitwą oraz ma miejsce omówienie spraw bieżących. W czasie spotkania członkowie wykorzystują w swej formacji duchowej biuletyn "Rodzina Szkaplerzna" oraz dwumiesięcznik "Głos Karmelu".
Członkowie Bractwa uczestniczą w rekolekcjach, które odbywają się w klasztorze ojców Karmelitów bosych w Czernej oraz w corocznych ogólnopolskich spotkaniach Bractw Szkaplerza św. Prowadzona jest kronika Bractwa. Obecnie moderatorem Bractwa jest proboszcz naszej parafii - ks. prałat dr Stanisław Jasionek.
Funkcje w Bractwie pełnią:
animator - Jerzy Adamik
zastępca animatora - Kazimierz Świeżak
skarbnik - Anna Rolak
kronikarz - Irena Karpeta
Noście zawsze Szkaplerz święty. Ja zawsze go noszę i wiele z tego nabożeństwa doznałem pożytku. Pozostałem mu wierny i stał się on moją siłą!” (bł. Jan Paweł II)
SZKAPLERZ w znaczeniu religijnym oznacza strój, który jest znakiem zewnętrznym przynależności do bractwa, związanego z jakimś konkretnym zakonem. Znak przynależności do Maryi.
Od siedmiu wieków szkaplerz Dziewicy Maryi z Góry Karmel jest znakiem zaaprobowanym przez Kościół i przyjętym przez zakon karmelitański jako zewnętrzny wyraz miłości do Maryi, dziecięcego zaufania Jej oraz zaangażowania się w naśladowanie życia Matki Pana.
Szkaplerzem nazywano kawałek materiału, który mnisi zakładali na habit zakonny podczas pracy. Z czasem słowo to nabrało symbolicznego znaczenia: naśladowanie Jezusa w dźwiganiu codziennego krzyża. W Karmelu szkaplerz symbolizował szczególną więź zakonników z Maryją, wyrażał ufność w Jej matczyną opiekę oraz pragnienie naśladowania Jej życia. W ten sposób znak ten zyskał charakter maryjny.
Początki zakonu karmelitańskiego w Europie były bardzo trudne. Przybyli z Palestyny mnisi spotkali się z nieżyczliwym przyjęciem. Niektórzy uważali, że ich Reguła została zatwierdzona jedynie na terytorium Ziemi Świętej. Przeciwnicy powoływali się na uchwały Soboru Laterańskiego IV z 1215 r., zakazujące powstawania nowych zakonów. Rozpoczął się czas „wojny prawniczej” o przetrwanie zakonu. Generał zakonu, angielski karmelita św. Szymon Stock, zachęcił współbraci do zawierzenia się Maryi. Prosił Ją, aby przez udzielenie łaski zechciała zachować zakon sobie poświęcony i noszący Jej imię w swej nazwie: Bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Błagał też o jego uznanie i określenie miejsca w Kościele.
W nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. w Aylesford Maryja ukazała się owemu generałowi w otoczeniu aniołów. Wskazując na szkaplerz, powiedziała: To będzie przywilejem dla ciebie i wszystkich karmelitów - kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego.
"Szkaplerz święty jest rzeczywiście znakiem i gwarancją szczególnej opieki Najświętszej Dziewicy, ale niech nikt nie sądzi, że nosząc tę szatę, może oddać się opieszałości serca i obojętnym duchem czekać na zbawienie" - wyjaśniał Papież Pius XII..
Inną łaską dla zakonu jest tzw. Bulla Sobotnia, którą miał wydać papież Jan XXII 3 marca 1322 roku, mówiąca, iż na prośbę Matki Jezusa w pierwszą sobotę po śmierci uwolnieni są z czyśćca wszyscy noszący z wiarą szkaplerz. Tekst ten budził od dawna wiele zastrzeżeń co do jego autentyczności. 12 sierpnia 1530 roku papież Klemens VII potwierdził tzw. przywilej sobotni bullą Ex clementi ze słynnymi słowami: „Dla pewności, gdyby nigdy nie był udzielony, przez tę bullę niech będzie udzielony”.
Rolę Maryi w skracaniu mąk czyśćcowy potwierdza fragment Dzienniczka św. Faustyny: „Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję «Gwiazdą Morza». Ona im przynosi ochłodę”.
Wierni szybko zrozumieli, że przyjęcie szkaplerza oznacza wejście do Rodziny Karmelu i przynależność do Maryi. Odpowiadając na miłość Dziewicy, są pewni Jej opieki w trudach życia i w momencie śmierci, ufając również, że i po śmierci wstawi się za nami u swojego Syna. Magisterium Kościoła zatwierdziło nabożeństwo szkaplerzne i zaliczyło je do sakramentaliów. 16 lipca został ustanowiony Świętem Matki Bożej Szkaplerznej jako wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel.
Szczególnym propagatorem duchowości karmelitańskiej był św. Jan Paweł II, który wielokrotnie przyznawał się do noszenia szkaplerza i otrzymywania wielkich łask dzięki tej pobożności.
Trzeba pamiętać, iż szkaplerz karmelitański, zatwierdzony przez Kościół jako znak chrześcijańskiej wiary i znak Maryi, nie jest jakimś amuletem czy magicznym talizmanem. Samo noszenie szkaplerza nie jest również automatycznym gwarantem naszego zbawienia czy też wymówką, aby nie podejmować życia chrześcijańskiego. Nabożeństwo szkaplerzne, tak jak każde inne maryjne nabożeństwo Kościoła, jeśli jest poważnie traktowane i praktykowane, wymaga trudu współpracy z Tą, której się powierzamy. Noszenie szkaplerza powinno przypominać nam o naszych obowiązkach chrześcijańskich jako warunku pewności, że Matka Boża będzie wstawiać się za nami. Szkaplerz wyraża wiarę chrześcijanina w spotkanie z Bogiem w życiu wiecznym dzięki wstawiennictwu i opiece Maryi Dziewicy.
Symbolika szkaplerza jest zatem niezwykle wymowna. Część spadająca na plecy oznacza postawę poddania się woli Bożej w znoszeniu trudów, doświadczeń i swojego krzyża - na wzór Maryi i z jej opiekę. Przednia zaś część szkaplerza - spadająca na piersi - ma przypominać, że serce człowieka powinno bić miłością do Boga i bliźnich, że ma on odrywać się od przywiązań doczesnych i za pośrednictwem Maryi zabiegać o dobra wieczne.
Szkaplerz (łac scapulare od scapula – ramiona, barki, plecy) – wierzchnia część habitu w postaci szerokiego płata materiału, takiego samego z jakiego uszyty jest habit, z otworem na głowę. Szkaplerz okrywa barki oraz sięga na plecy i na piersi – stąd bierze się jego nazwa.
Jednym z najbardziej charakterystycznych krojów szkaplerzy jest tzw. kukulla noszona przez mnichów benedyktyńskich. Różni się od zwykłego szkaplerza długim kapturem.
Przywileje szkaplerzne:
1. Ci, którzy noszą szkaplerz, znajdują się pod szczególną opieką Matki Bożej w trudach i niebezpieczeństwach życia ziemskiego.
2. Ze znakiem szkaplerza związana jest obietnica szczęśliwej śmierci i zachowanie od wiecznego potępienia. Matka Boża obiecała św. Szymonowi Stock: „Kto w nim [szkaplerzu] umrze, nie dozna ognia piekielnego”.
3. Tak zwany przywilej sobotni - obietnica, że Matka Jezusa już w pierwszą sobotę po śmierci, uwolni z czyśćca tych, którzy za życia zachowywali czystość według stanu, odmawiali przepisane modlitwy i nosili szkaplerz. Matka Boża obiecała św. Szymonowi Stock: „Ja, Matka, w pierwszą sobotę po ich śmierci miłościwie przyjdę do nich i ilu ich zastanę w czyśćcu, uwolnię i zaprowadzę ich na świętą górę żywota wiecznego.”.
Ponadto przyjęcie szkaplerza włącza osobę do Rodziny Karmelitańskiej i otwiera drogę do udziału w dobrach duchowych zakonu, tzn. w odpustach, zasługach jego świętych i błogosławionych, modlitwach...
Współpraca z łaską:
Aby łaski związane ze szkaplerzem nie były daremne, konieczne jest podjęcie dzieła współpracy. Maryja obdarowuje nas, ale człowiek nie może pozostać bierny. Stąd też trzeba:
1. Nosić nieustannie jej znak - szkaplerz (w formie płóciennej - przy sobie, a na szyi na łańcuszku - medalik szkaplerzny) wyraża przynależność do Maryi i życie na co dzień wartościami bliskimi Jej Niepokalanemu Sercu: pokorą i czystością według stanu, zawierzeniem Bożej opatrzności.
2. Troszczyć się o dobro wszystkich ludzi - tak jak Maryja dostrzegać innych ludzi i ich problemy. Nie zamykać się w świecie osobistych spraw.
3. Odmawiać wybraną modlitwę - podczas obrzędu nałożenia szkaplerza kapłan poleca codziennie odmawiać jedną z maryjnych modlitw ("Pod Twoją obronę..." i modlitwę do MB Szkaplerznej). Trzynastowieczna wizja szkaplerza ułatwiła wielu osobom odnalezienie drogi do Boga. Ten dar ofiarowany przez Maryję i odpowiedzialnie przyjęty przez człowieka, również na początku XXI wieku, może być pomocą w takim kształtowaniu swojego życia, aby ono zapewniło szczęście wieczne. 
Szkaplerz karmelitański są to dwa prostokątne patki sukna wełnianego (zwykle z habitu) koloru brązowego, połączone dwiema tasiemkami. Na jednym płatku ma być wizerunek Matki Bożej Szkaplerznej, a na drugim Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nosi się go na szyi tak, aby jedna część spoczywała na piersiach, a druga na plecach. Można całego szkaplerza schować, np. w woreczku i nosić przy sobie!!! Jednak konieczne jest w zamian nosić na szyi poświęcony medalik szkaplerzny (koniecznie na jednej stronie Matka Boża, na drugiej Serce Jezusa). Tej modyfikacji dokonał pap. św. Pius X w 1910 r., gdy górnicy włoscy zwrócili się z prośbą o pomoc, ponieważ w trakcie pracy w kopalni szkaplerze ulegały szybkiemu zniszczeniu.
Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa
Akt intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa to w istocie akt wiary w prawdę objawioną o tym, kim Jezus jest i co uczynił dla naszego zbawienia. To radykalny wybór Miłości objawionej w Sercu Bożego Syna. Jezus jest Królem Miłości. Akt intronizacji Serca Pana Jezusa to wybór Jezusa jako Osoby, której Miłość objawiła się w tajemnicy Wcielenia, Odkupienia i Kościoła. Bóg jest Miłością.
Ci, którzy dokonali w swym życiu aktu intronizacji NSPJ świadczą, że Jezus króluje, będąc w centrum ich życia. Św. Augustyn tak pięknie stwierdził: "Jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na właściwym miejscu".
Członkowie wspólnoty gromadzą się co tydzień w czwartek o godz. 17.00 w świątyni parafialnej, aby przez godzinę adorować Najświętszy Sakrament i modlić się w intencji intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa jako Króla Wszechświata w każdym ludzkim sercu.
Animatorka wspólnoty: Jadwiga Musiał
Krąg biblijny
Spotkania Kręgu Biblijnego w sali katechetycznej
w każdy czwartek po wieczornej Mszy św. (ok. 18.30)
Prowadzący spotkania - ks. Tomasz Chudy
Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa" , [ Św. Hieronim ]
Kręgi biblijne to nie tylko grupa osób czytających Pismo Święte. To nie miejsce, gdzie tylko czyta się i rozważa Słowa Boga. To nie tylko poznawanie dziejów historii jak przemawiał i jak działał Bóg.
W Kręgu Biblijnym to przede wszystkim "Nauczysz się rozpoznawać Oblicze Boga w słowach Boga". Krąg Biblijny to miejsce gdzie "Czytający rośnie na skutek czytania Bożych Pism" (Grzegorz Wielki). "Co więcej, światło Chrystusowej Prawdy, Miłości i Mocy kształtuje w wiernym uczniu obraz Mistrza. Sprawia, że uczeń otwarty na nie upodobnia się do uwielbionego Pana". W Kręgu Biblijnym przynajmniej dwóch lub trzech otwiera umysły i serca swoje na Boże Słowa, tym samym możemy powiedzieć, że Krąg Biblijny to miejsce gdzie"On, - Duch Prawdy" szczególnie obdarza czytających łaskami Ducha Świętego. To spotkanie z Jezusem obdarzającym nas światłem Ducha Świętego. (Mt 18 19-20 Łk 11,13).
Spotkania w Kręgu Biblijnym to czas, gdzie zaczynasz więcej wierzyć, początek gdzie przestajesz coś robić, początek gdzie zaczynasz robić lepiej, to początek gdzie zaczynasz robić coś, co jest pragnieniem Bożym. Po przeanalizowaniu danego fragmentu w modlitwie pytasz się Ojca Niebieskiego, w co masz uwierzyć, co przestać robić, a co zacząć, co natomiast masz robić lepiej niż dotychczas. I wtedy dostajesz odpowiedz,bo Krąg Biblijny to miejsce gdzie On sam przychodzi do nas i zmienia "SŁOWO W CIAŁO". (2 Tm 3,16, J 1,1; 14). Studiując Słowo Boże zaczynamy "rosnąć" na Jego podobieństwo. (J 3,3)
W Piśmie Świętym należy szukać prawdy a nie pięknych sformułowań. Biblia powinna być czytana w tym duchu, w jakim była napisana. Mamy szukać w Piśmie Świętym raczej pożytku niż subtelności stylu. Równie chętnie powinniśmy czytać książki pobożne i proste, jak wzniosłe i głębokie. Nie bierz pod uwagę tego czy jakiś pisarz ma większą lub mniejszą sławę i czy ma większą czy mniejszą wiedzę, lecz niech cię do czytania pociąga raczej miłość samej prawdy. Nie pytaj, kto to powiedział, ale uważaj na to, co powiedział. "ludzie przemijają, lecz prawda Pańska trwa na wieki"" (Ps 117,2). Bóg przemawia do nas różnymi sposobami, nie zważając na to, czy podobają się nam ludzie, przez których On mówi. W czytaniu Pisma św. przeszkadza nam często nasza ciekawość, chcemy bowiem zrozumieć i roztrząsać to, co należy przyjąć w prostocie ducha. Jeśli chcesz odnieść korzyść, czytaj pokornie z prostotą i wiarą. Nie chciej też kiedykolwiek posiadać rozgłosu naukowego. Pytaj chętnie i słuchaj w milczeniu słów ludzi świętych, nie odrzucaj lekceważąco przypowieści starszych, bez przyczyny bowiem nie są głoszone (Syr 6,35; 8,9). Jezus zachęca nas do naśladowania swego życia i obyczajów (J 8,12), jeśli naprawdę chcemy być oświeceni i wolni od wszelkiej ślepoty serca. Najważniejszym więc ćwiczeniem naszym powinno być rozważanie życia Jezusa Chrystusa. Jego nauka przewyższa wszystkie nauki świętych; a kto posiada w sobie ducha tej nauki, zawsze będzie umiał w niej znaleźć mannę ukrytą (Ap 2,17). Szczęśliwy do kogo prawda trafia bezpośrednio, sama mocą swoją i kto jej nie musi wygrzebywać ze słów przemijających lub ze znaków.
AKCJA KATOLICKA
Akcja Katolicka jest stowarzyszeniem katolików świeckich, którzy w zorganizowanej formie ściśle współpracują z hierarchią kościelną w realizacji ogólnego celu apostolskiego Kościoła (por. KK, n. 33; DA, n. 20; DM, n. 15).
Rację swego istnienia Akcja Katolicka znajduje w prawdzie o Kościele. Zorganizowana współpraca świeckich z hierarchią kościelną, w realizowaniu misji apostolskiej, należy od czasów apostolskich do stałej i owocnej tradycji Kościoła (por. Rz 16, 3; Flp 4, 3). Wagę tej współpracy podkreślił Sobór Watykański II i posoborowe nauczanie Kościoła.
Papież Jan Paweł II mówiąc o wiernych świeckich, którzy „winni poczuć się rzeczywistymi podmiotami w życiu Kościoła”, wskazał na szczególne znaczenie Akcji Katolickiej w ich formacji. Dlatego postulował jej odrodzenie w Polsce. Do biskupów polskich podczas wizyty Ad limina Apostolorum, 12 stycznia 1993 roku, mówił: „Trzeba więc, aby na nowo odżyła. Bez niej bowiem infrastruktura zrzeszeń katolickich w Polsce byłaby niepełna”.
Podejmując to wezwanie, Konferencja Episkopatu Polski powołała w 1996 roku do życia Akcję Katolicką. Jej celem jest włączanie ludzi świeckich w budowanie Kościoła Chrystusowego oraz w zorganizowaną misję apostolską, dzięki której będą mogli „czynić obecnym i aktywnym Kościół w takich miejscach i takich okolicznościach, gdzie jedynie przy ich pomocy stać się on może solą ziemi” (KK, n. 33).
Akcja Katolicka jest stowarzyszeniem, w którym katolicy świeccy mogą realizować powołanie, które otrzymali na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania (por. KK, n. 33).
Parafialny Odział Akcji Katolickiej
Prezes - Piotr Tyras
Viceprezesi - Małgorzata Sankowska, Kazimierz Siciak
Sekretarz - Teresa Mielczarek
Skarbnik - Danuta Jaskurzyńska
Członkowie zarządu - Janina Łęska, Marian Fuljanty
Asystent kościelny - ks. proboszcz Stanisław Jasionek